top of page

Ben ik wel echt?

Deze vraag krijg ik meermaals te lezen in mijn mailbox. 

 

Door een ervaring vanmiddag, voelde ik me geïnspireerd om te gaan schrijven.

Ik had iets spannends gedaan, iets heel geks eigenlijk. Nu ja, ik had het nog nooit gedaan. 

 

Zelf heb ik af en toe ook wel eens zin om met een vrouw samen te zijn. En ik dacht, zo ontmoet ik eens een collega. Na lang zoeken en wikken en wegen op Redlights, kwam ik dan op een advertentie uit waarvan de foto’s ok waren (lees, niet vulgair én ik kon haar gezicht zien). Wat ze schreef, in het Engels, straalde rust uit en menselijkheid. Dus ik ging ervoor en boekte een uur bij haar. Via whatsapp. Ik liet haar ook nog even weten dat ik een vrouw ben. Ze antwoordde met haar adres en vroeg of ik haar via bericht kon laten weten dat ik gearriveerd ben. 

Dus, terwijl ik toch wat ongemakkelijk sta te wachten op straat, stuur ik een berichtje. Het moment waarop je aan de deur staat te wachten, zou zo kort mogelijk mogen zijn. Voor verschillende redenen, qua discretie vooral (en het was ook bitterkoud). 

​

Ze schrijft me terug “Ok love, give me a moment”. 

Dus ik wacht...

​

Een minuut later stuurt ze me: “Love, please. Timbra and ask for Selena”. 

Ik schrijf terug: “Timbra?”. 

Selena: “Ring the bell and ask for Selena”. 

​

Dus dat doe ik (twee keer op beide bellen die er zijn). Dan gaat eindelijk de deur open. Op iets meer dan een kier steekt een dame haar hoofd half in de deuropening en staart me aan, alles behalve uitnodigend. 

“I am here for Selena” zeg ik.

“Huh?” is het enige wat de dame zegt, met een vragende blik. Ik ga ervan uit dat ze geen Engels spreekt en begin me af te vragen wat ik hier eigenlijk sta te doen. Dit voelt alles behalve leuk en al helemaal niet opwindend. 

​

Intussen merk ik een dame op verder in de gang aan de trap. Ze is bezig met haar gsm en kijkt me half aan. Ik vraag of ze Engels spreekt. Ze antwoordt “yes” terwijl ze naar haar telefoon blijft kijken. Ik wandel, met mijn moedigste schoenen aan, naar haar toe en zeg hallo. Ze lijkt een mini-beetje op de foto, op z’n positiefst gezegd.

Ze kijkt me aan en zegt: “you?”

De manier waarop is opnieuw alles behalve uitnodigend, ik ben in mijn gedachten al aan ’t vertrekken en aan het bedenken hoe ik dit ga aanpakken.

Dan zegt ze: “You, woman?”

En ik zeg vriendelijk én geïrriteerd “Yes, I am a woman!” 

Wanneer ik zeg “I changed my mind” heeft ze echt geen idee wat ik bedoel.

Dus ik zeg “I will go now” en bedank haar voor haar tijd…

​

Terug in mijn auto voel ik me even wat aangedaan. Al snel ook besef ik hoe misleidend de dingen kunnen zijn. De sfeer die er in de advertentie werd weergegeven stemt allesbehalve overeen met de realiteit. Alsook is het onmogelijk te communiceren, zelfs niet in het Engels. Wat toch wel een heel vreemde setting creëert. 

bottom of page